sibel’e

kabuk

kıyıyı siliyor sis, uzaklaşıyor kentin yarısı                            

suyu ürperiyor denizin, titriyor  

kürekleri koyunlarında yatan kayıklar

çıplak ağaç direkte sönüyor kış feneri

 

içten içe bağlanıyorum nemli sabah göğünün

ipek gri yoğunluğuna   

yaşamın derin hazzı seyreltiyor ağırlığımı    

çatıları kolaçan ediyor kuşlar, ayağı kayıyor bir martının   

nasıl da maceralı olmalı kuşların bir günü

isterse başka bir hayata da inanabilir insan

 

gökten ne umuyor suskun bacalar, cansız uydu tabaklar

yapayalnız bir minare ucundan ibaret siste uçuşan cami

sokağın gürültüsünü yutup yutkunuyor gün, bugün pazar

suya üflüyor kendini kıyıdan çaresiz bir hindiba

gitgide soğuyor kentin kalbi

 

konuşsam ağarmış çıkar sesim şimdi

susarsam kabuk bağlayabilir deniz

bana sol elini ver, soğuk elini

hüzün beyazı bir tülse zaman

 

 

ELİF FİRUZİ

 *Sibel Ünli, Samatya'dan denize yürüyen 20 yaşındaki üniversite öğrencisi genç kadın.