Ilık Bir Gün ve şiir için bir düzeltme

 

Bugünü nedense hep cumartesi olarak hissediyor, öyle düşünüyorum. Bir türlü salı’ya geçemiyorum. Oysa bu sorunun en kolay kısmı. Zor olanı ise benim bir Louise Glück şiirini Seamus Heaney şiiri olarak kaydetmem, böylece şiiri Heaney şiiri olarak severek çalışmam ve  çevirmem.

Bu hatayı kendi kendime fark ettiğimde zihnimde yankı bulmuş sesi/sesleri ayıklama çabası, bu sırada oluşan direnç ve sonunda benim belki de sadece şiirin sesini duyduğuma varış. Bunlar elbette, bu deneyimimin kısacık bir özeti, ayrı bir yazı konusu. Burada yazma nedenim, bu şiirle birlikte, (benim derinden sevdiğim bir şair olan Heaney’in yanında) biraz mesafeli durduğum Glück’ün beni içerden fethettiğini (hatta nakavt ettiğini)  itiraf etmek, her iki şaire, ve şiir kamusuna bir borç bilerek bu açıklamayı, bu düzeltmeyi yapmak.

 

Bu vesileyle Heaney ve Glück’ün ruhları şâd olsun ve lütfen bu karışıklık için beni affetsinler..  

Bahse konu olan o güzel şiirin çevirisini yaptığım bir iki küçük değişiklikle yeniden ekliyorum.

Ilık Bir Gün   Bugün hava güneşliydi komşum da gidip geceliklerini yıkadı ırmakta- sepetinde hepsi katlanmış çamaşırlarla dönüyor eve, yüzü ışık saçıyor, sanki az önce ömrüne bir on yıl daha eklenmiş.Temizlik mutlu ediyor onu- yeniden başlayabilirsin, diyor,   eski hatalar seni engellemesin.   İyi bir komşu - birbirimizin mahremiyetine ilişmeyiz. Daha demin kendi kendine şarkı söylüyordu, ıslak çamaşırları ipe mandallarken.   Yavaş yavaş, böyle günler normal gelmeye başlar. Ama kış çetin geçti: akşamlar erken indi, sabahlar karanlıkta, bitmek bilmeyen gri yağmurlarla açıldı-aylarca sonra kar gökten mecburi bir sessizlik getirdi ağaçlara ve bahçelere.   Bugün, bunların hepsini geride bıraktık. Kuşlar döndü, yem yerken ötüşüp gevezelik ediyorlar. Karlar tamamen eridi; meyve ağaçları havlı yeni sürgünlerle doldu. Çayırda gezen birkaç çift bile var, sözleşiyorlar ne için sözleşilirse.            Biz güneşte duruyoruz ve güneş bizi iyileştiriyor. Acele etmiyor. Üstümüzde kalıyor, kıpırtısız alkışlanan bir oyuncu memnuniyeti içinde.    Komşum sessizliğe gömülüyor bir an dağlara dalıp gidiyor, kuşları dinliyor.   Bir sürü kıyafet, nereden çıktı bütün bunlar? komşum hâlâ dışarda ipe çamaşır asıyor, asla boşalmayacak bir sepetten-   Sepet hâlâ dolu, hiçbir şey bitmiş değil, gerçi güneş alçalmaya başladı gökyüzünde  unutma, yaz gelmiş değil, bunlar baharın ilk günleri;   sıcaklar başlamadı daha, soğuklar geri geliyor -   Hissediyor bunu, sanki son çamaşır elinde donmuş   Ellerine bakıyor - kaç yaşında vardır bu eller. Bir başlangıçta değil, burası son. Büyükler, hepsi ölüp gittiler şimdi. Sırf çocuklar kaldı, yalnız, yaşlanıyorlar.

      Louise Glück