pencereleri  akıyor yüksek binaların   

gecenin ortasına 

binalar boyası akmış kadınlar gibi nizamsız

pencerelerin ardından iki gözü iki çeşme ağlanmıyor  

Uzun ince bir yol gibi uzanıyor Saygon Nehri

Sisli kayıklarında titrek ışıklarıyla sessiz şehre

Havada eksiksiz bir hayat tadı

Beyaz keten takımlı adamlar Fransız aksanıyla İngilizce konuşuyor

‘Medeniyet’ geliyor insanın aklına!

İnce boyunlu zarif orientale kadınlar hep sakin, gülümsüyor

Sanki dünyanın merkezine pırıltılı bir akşam iniyor.

Gergin bakışlı bir Vietnamlı bozuyor havayı

Bir bisikletli ters yola sapıyor sanki

Sıcak terliyor aniden gece  

Yaşamaya koşuyor sokakları

Uzun boylu bir genç, Amerikalı

Duvarlar hep duvarlara çıkıyor, nafile 

Ele veren arkadaşı, karışık bir gönül işi

Sırtından bıçaklanacak,

Kan ketene dokunacak,

Az sonra

Bense aklımdan bir Chet Baker’la avutuyorum beklemeyi

Almost Blue bir gecede,

Az sonra

Dümdüz bir ova gibi pes etmiş kalbim

Susuz yazlar geçirmiş toprağını yırtan

Derin bir fay kırığını tadacak.

Ağlara düşecek haberin,

Az sonra          

Böyle geceler için

Birinin özür dilemesi gerek

Ama kim?  /  Gecenin Hikâyesi

Bu şiir ilk kez Varlık Dergisi'nde, Ağustos 2015 tarihinde, Rimbaud Akademisi'nde yayımlandı.  Sevgili küçük İskender benim dileğime uyarak şiirin adını içindekilere koydurmadı, içindekilerde şiirin adı yerine bir kar tanesi * yer aldı ve şiir sadece Elif mahlasıyla çıktı. Ben şimdi o kar tanesini k. İskender'e selam ve sevgiyle yolluyorum, o kar tanesi çoğalıyor ve sonsuz bir kar yağışı olarak şairin görebileceği tepelere usul usul yağıp duruyor. 15. 10.2020

"Anna Karenina kendini trenin altına atmadan önce eğer aklına sevgilisine anlatacak bir şaka gelmiş olsaydı, kendini trenin altına atmazdı."

(Iris Murdoch'un eşi John Bailey'nin arkadaşlarının cenazesindeki konuşmadan)


“Yes, of course, there's something fishy about describing people's feelings. You try hard to be accurate, but as soon as you start to define such and such a feeling, language lets you down. It's really a machine for making falsehoods. When we really speak the truth, words are insufficient. Almost everything except things like "pass the gravy" is a lie of a sort. And that being the case, I shall shut up. Oh, and... pass the gravy.” 
― Iris Murdoch

Ahmet Abi, güzelim, bir mendil niye kanar
Diş değil, tırnak değil, bir mendil niye kanar
Mendilimde kan sesleri.

E. Cansever

Şehri Unutan Adam

Çoktan şehre inmemiştim. O gün insanları sevebilmek arzusuyla otelin kapısını açtığım zaman karşıma ilk çıkan insan bir küfeci çocuk oldu.

Kirli, soluk yanaklarına, çıplak ayaklarına merhametle değil sevgiyle baktım. Zaten otelin kapısından bu niyetle çıkmamış mıydım? Onu kucaklamak, köşedeki kunduracıdan ona bir lastik ayakkabı, biraz ilerideki Yahudi’den bir beyaz keten pantolon almak arzusuyla durdum.

-Ne bakıyorsun efendi, dedi, hamal mı lazım?

-Yok çocuğum, dedim.

“Gel sana bir pantolon, bir ayakkabı alayım” demek üzereydim. Fakat gözlerini görünce vazgeçtim. Onlar bir acayip hastalığı benim sevgi dolu gözlerimde yakalamak istiyor gibi dikkatli, yakalamış kadar mustarip ve haindiler.

Bununla beraber yirmi beş kuruşu çıkarıp verdim, yürüdüm.  Arkamdan koşup iade etti. Yüzünü görmedim, fakat elleri kararlıydı.

-Her sakallıyı baban zannetme, anladın mı?

Yirmi beşi aldım. Cevap vermeden yoluma devam etmek istedim. Birden bütün neşemin bir camın kırılışı kadar ses ve şıngırtı çıkararak düşüp kırıldığını gördüm.

Ayakucuma düşüp kırılan neşemi gözlerimle topladım. Ters yüzüne evime dönüp odama kavuştum.

…

Sait Faik, Şehri Unutan Adam öyküsünden (Semaver)

Bugünlerde Sait Faik okuyorum,.. Yazarın, bir insanın bir çocuğun gözlerinde bu duygularla karşılaşması nasıl incitici bir deneyimdir.

mükemmel bir tablo,
Mona Lisa!
ama dokunduğu tek şey duvar,
kolları da yok sarılmaya...     /  Sarılmak

İp ince. İyice. Rengi mürdüm eriği.

Bir paket ipiydi sanırım, aslen. Ben rengine vurulmazdan evvel.

Aldım, bileğime bağladım, nedense..

Sonra aynı ipten bir tane daha çıktı ortaya, a ha!

Dilek tut, bu ‘o’ olsun dedim. Bakalım kalır mı bileğinde?

Üç gün önce kayboldu, inceldiği yerden.. O saat bildim, üstüm çızıldı.

İp inceydi. İyice ince.Yine de içim ferah sanki. Dedim, çıkacak görürsün bir yerden.

Çıkmaz mı!..Vişne çürüğü hırkamın kolundan, kıvrılıp yere düşmez mi!

Nasıl sevindim, sanki bahar, handiyse sen gelmesen de olur artık.

Bağladım tekrar bileğime. Bileğimde iki ince ip, mürdüm eriği renginde.

Gün sayıyoruz. Sözde gelişine.

İnceldi bir kaç güne yine ip iyice; Korktu korkacak, koptu kopacak.

Kopuyor...

Faydası yok, düğüm tutmaz artık bu dilek. İpi alıp kitabın arasına, şiirinin yanına koyuyorum.

Başka bahara değil artık, başka keşkelerin yanına.

İp gibi ince bir sızı, mürdüm eriği çürüğü.

Bileğimden yakalıyor beni, saçlarımı topluyor, boğazımı düğümlüyor.

İnceldiği yerden,paramparça kopuyoruz. Boynumuz aşktan ince  / ince

I spring, within...

Dünyada çok az şair bulunduğuna inanırım. Peygamberler gibi. Çünkü şair, şiir olmuş kişidir, Homeros’tur, Şekspir’dir, Yunus Emre’dir, Pir Sultan Abdal’dır, Mevlana’dır, şiir yazarlarıysa onu yazanlardır. Elbete ben de ikincisine mensubum. Diyeceğim, anneler şiirdir, yazan kızlar, oğullarsa şiir yazarı. Bu yüzden şiir annedir, anneden gelir, annelik sanatıdır. - See more at: http://www.edebiyathaber.net/yusuf-copurun-zarfin-yazari-haydar-ergulenle-gerceklestirdigi-soylesi/#sthash.BGJnQCtu.dpuf

her zaman böyle olmaz
nehir patladı
bırak aksın şehir;
tek kalmış ayakkabılar,
bacağı kırık sandalyeler, resim çerçeveleri,
eski gözlükler, askısı kopmuş sütyenler, yarım kalmış örgüler
kullanılmamış tiyatro biletleri
bir kitaba girecek ilk cümleler
yavaş yavaş akıyor önümüzden

her zaman böyle olmaz
şiir patladı,
bırak aksın şehir
bir geçmiş,
çocukluğumuzdan görkemli bir heves
kış gibi sessiz uğurlandı / Uğurlama

Samimiyet şairin kendi deneyimine, düşünsel sürecine denk düşecek şiiri yazması demek bence. Şiirinin arkasında durabilmesi demek. Bazen özentili, güzel söz söyleme hevesiyle veya can sıkıntısıyla yazıldığı belli olan şiirler okuyorum. Şiire soruyorum o zaman: Hani ya senin şairin nerde? İyi şiir şairinin parmak izi gibidir. Tanırsınız hemen. - See more at: http://www.edebiyathaber.net/didem-madakla-soylesi/#sthash.Ck51IW0j.dpuf

bu gölgeler yanlış yere uzayacak görürsün, gölgelerimiz.

'remember me but forget my fate'

Mr. Turner filminden bir şarkı. Mike Leigh Turner'ın tabloları gibi bir film yapmış, renkler sessiz şiir gibi akıyor, gerçekten keyifle izlenen bir film. büyük bir drama yok, 'punch line' yok, sessiz ama dolu dolu bir film. Bazı eleştirmenlerin filmi sıkıcı bulmuş olmaları ne yazık.

 Filmden yeni bir kelime de öğrendim; peruse / to peruse; dikkatle okumak, incelemek demekmiş.




Turner denizi anlamak için kendisini bir gemi direğine bağlatır ve fırtınada saatlerce orada kalır.

mevsimler tekinsiz. kaldı mı inanılır bir söz, şiir dediğin şey, ne kadar masum?

hiç kimse kargaları çekmiyor, instagrama
oysa ben de seviyorum bu kenti
dedi karga
gök kafesi savuşturdu arkasına
küstü gitti rüzgara / KARGA

O masa rahmetli Selim'in masası, o götüremez!, diyor siyahlar giymiş kadın.
adam mahcup
sanki kendisi sırtlamış masayı da
yangından mal kaçırıyor
kadın sertleniyor;
Kenan ödemiş,
kadın ondan istemiş üç aylık kira borcunu.
Emine anlattı.
kimsesiz Semiha'nın çenesini o bağlamış.
o kadar ağlamışki cenazede
herkes ona gelip baş sağlığı dilemiş
cenaze sahibi sanmışlar garibi.
evleri giriş katında mıymış ne, su basıyormuş sık sık
çürür orda o masa, kemikleri sızlar Selim'in /Bir ölümün ardından-Metroda şiir.

zaman geçtikçe
zeminin yüzü su çiçeği geçiriyor
çocukluğundan

iki küslük arası
yol üstünde bir motel
park! and stay...
dayanır mı?
jilet değil, lime lime
beyazı akmış,
adı gönül /  İki Küslük Arası

gölgen kaldı
bak yüzümde

İnsan yarısını yolda bırakabilir mi?

Bırakabilir mi?

Hiçbir yerini

Öyle yol ortasında / Yol - Ortası- Yarısı

eğildim, karnımı tuttum, canı çok yanmış bir çocuğu avutur gibi, kendime sarıldım, kalbim yoktu, ağrıyan karnım.

içine kalın çorap giydiğim topuklu ayakkabılarım çamur içindeydi, bu yüzden biraz utanıyordum, halbuki asıl mesele bu değildi. içimde kanayan üzüntüyü kendi çocuğum gibi bağrıma bastım, elimi yaşlı adama uzattım. gözlerindeki şefkat üzüntüme hüzün gibi yağdı. çok kararlıydım, başka kimse yoktu sanki,  ömer şaşkın bana bakıyor. annenin çocuğa baktığı gibi bana bakıyor oğlum ömer. iskelede bekleyen kayığa doğru adım atıyorum. bu adım,adımım ağır, beni bir iskeleden götürmüyor sadece. acım düşmesin diye sıkı sıkı sarılıyorum denize. peşinden gidemem... bir de acımı kaybetmenin acısı nasıl olur! düşünmek bile istemiyorum. bu acı bana lazım, kaybettiğim her şeyi onda bulacağım bir gün, çok zaman sonra, şimdi değil.

Şeyler, şiir gibi