vişne kokusu
istenmeyen bir yası taşıyor uzaklardan
rüzgârın sürükleyip getirdiği kor
eşiği geçip yerleşiyor istenmeyen konuk eve
ne çok yüz…aynı bakışı bakıyor
hızla bırakıp çıkıyor haberci sürüklediği odu
o ara elini eteğine kurulamayı akıl eden
kadının kucağına
kuşlar birikiyor vişne dalına
ne çok kuş… kanatlarına sokulmuş, susuyor
saçlarından tutuşuyor kadın
tel tel eriyip akıyor içine
içinden döşemeye
sızıyor kirişteki örümceğin ipine kadar
toza dönüşüp yapışıyor tasa, tarağa, tereğe
çekip gidiyor perdeden güneş
potinler vişne kokmuyor
kırılıyor karıncadan kederli ince bir dal
gökyüzünü yırtıyor kuşlar
Elif Firuzi
