hiç kimse kargaları çekmiyor, instagrama
oysa ben de seviyorum bu kenti
dedi karga
gök kafesi savuşturdu arkasına
küstü gitti rüzgara / KARGA

O masa rahmetli Selim'in masası, o götüremez!, diyor siyahlar giymiş kadın.
adam mahcup
sanki kendisi sırtlamış masayı da
yangından mal kaçırıyor
kadın sertleniyor;
Kenan ödemiş,
kadın ondan istemiş üç aylık kira borcunu.
Emine anlattı.
kimsesiz Semiha'nın çenesini o bağlamış.
o kadar ağlamışki cenazede
herkes ona gelip baş sağlığı dilemiş
cenaze sahibi sanmışlar garibi.
evleri giriş katında mıymış ne, su basıyormuş sık sık
çürür orda o masa, kemikleri sızlar Selim'in /Bir ölümün ardından-Metroda şiir.

zaman geçtikçe
zeminin yüzü su çiçeği geçiriyor
çocukluğundan

iki küslük arası
yol üstünde bir motel
park! and stay...
dayanır mı?
jilet değil, lime lime
beyazı akmış,
adı gönül /  İki Küslük Arası

gölgen kaldı
bak yüzümde

İnsan yarısını yolda bırakabilir mi?

Bırakabilir mi?

Hiçbir yerini

Öyle yol ortasında / Yol - Ortası- Yarısı

eğildim, karnımı tuttum, canı çok yanmış bir çocuğu avutur gibi, kendime sarıldım, kalbim yoktu, ağrıyan karnım.

içine kalın çorap giydiğim topuklu ayakkabılarım çamur içindeydi, bu yüzden biraz utanıyordum, halbuki asıl mesele bu değildi. içimde kanayan üzüntüyü kendi çocuğum gibi bağrıma bastım, elimi yaşlı adama uzattım. gözlerindeki şefkat üzüntüme hüzün gibi yağdı. çok kararlıydım, başka kimse yoktu sanki,  ömer şaşkın bana bakıyor. annenin çocuğa baktığı gibi bana bakıyor oğlum ömer. iskelede bekleyen kayığa doğru adım atıyorum. bu adım,adımım ağır, beni bir iskeleden götürmüyor sadece. acım düşmesin diye sıkı sıkı sarılıyorum denize. peşinden gidemem... bir de acımı kaybetmenin acısı nasıl olur! düşünmek bile istemiyorum. bu acı bana lazım, kaybettiğim her şeyi onda bulacağım bir gün, çok zaman sonra, şimdi değil.