*

gizli bir el incitmeden siliyor şehrin üstündeki sisi
şiir açmış geceden ağaçlar
erguvan fısıltısı
bahar

gözleri çiçekli çocukları çağırıyor
Boğaz Köprüsü'ne ip atmış salıncaklar

saçlarında rüzgarla
bir Karadeniz'e uçuyor
bir Marmara'ya
gamzesi güzel kızlarla, gülüşü güzel oğlanlar


başını kaldırsan bulut
ayağını sürüsen deniz
uzansan martılarla vapurlar

yer sofrası kurulmuş kıyılarda
tabaklarda zeytin bol, dallarıyla...


'haydi Abbas vakit tamam'
bak nihayet geldi
bazı şehirlerde
mutluluk için
iftar saati!                   / mut-lu-luk  (Mayıs 2015)

Mektup

23 Şubat 2016

O'nunla İngiltere'de, küçük bir üniversite kasbasında tanışmış ve hemen birbirimizi sevmiştik. Bizi kaynaştıran şey isyankarlıktı diyebilirim.  O yabancı ülkede dostluğumuz bir kaç yıl sürdü, ülkelerimize döndükten sonra da mektuplaşmaya başladık. Yıllardır gidip gelen mektuplar ve doğum günleri için hediyelerle senede en az iki kez haberleştik. Birbirimizin hayatlarından haberdar olduk, birbirimizi ziyaret ettik.

İlk kez bu sene mektubunu da hediyesini de geciktirdim. Hediyeyi aldım ama bir türlü oturup mektubu yazamadım. Mektup yazmak insanın kendi içinde  hazır olmasını gerektiriyor. Bir türlü olamadım. Son mektubunda Suruç patlaması için üzüntülerini yazmıştı, beni merak etmişti. O patlamanın üstüne biz kaç patlama daha yaşamıştık...Oturup 'iyiyim' diyememiştim.

Nihayet dün mektup yazmaya oturdum.Güzel bir mektup kadığı bulamayınca kendim için aldığım deniz kapaklı bir deftere yazmaya başladım mektubu. Üç dört sayfa yazdım. Sıra doğum günü kartına geldi. Doğum günü kartı almamıştım...

Şubat ayı yoldan gül yaprakları toplamak için iyi bir aydır. Ay boyunca yollara atılmış, düşmüş veya çiçekçi kadınların etrafına saçılmış farklı renkte gül yapraklarını toplayıp defterlerin arasına koymuştum. Kimi zaman onları kabanımın cebinde unutmuş, unuttuğum bir anda elimi cebime attığımda oradaki kadife yapraklara dokunmaktan keyif alır olmuştum. Şimdi sakladığım gül yaprakları çok işe yarayacakti.. Onları toplayıp mektup yazdığım defterin boş sayfasına yapıştırdım.Üstüne de doğum günü mesajımı yazdım, defteri hediyelerle birlikte paket yapıp yolladım.

                                                                                                                     
Şemsiye



Yıllar önce bir akşam kendi doğum günüme geç kalmış ve bir kucak çiçeği kaçırmıştım…O gün birçok güzel hediye yanında bir de kitap almıştım bir arkadaştan. Arkadaşım kitabı şu dizelerle imzalamıştı:

Bir kitapla dokunmayı

Bir kitaba dokunmayı

Hala eskitemedikleri için

Sevgisi içimde nar çiçeği

Ne mutlu bize değil mi?

A. B.

Bay B. ile pek yakın değildik, o yüzden bu girizgahı biraz tuhaf bulmakla beraber sevmiş, şiiri de şairin ve şiirin özgürlüğüne yormuştum.

……

Geçen kış mıydı, ondan önceki mi hatırlamıyorum. Çok gri bir gündü. İçim, şehir, sokak... Pis bir yağmur yağıyordu, sanki niyeti ıslatmak değil de yapışmaktı. İşe gitmek için yola çıkmış ve az sonra da acele tempomu bulmuştum. İnsanlar birbirine çarpıyor ve özür dilemiyordu, sokak çamurlu ve kalabalıktı. Bu kadar grinin arasında onu gördüm. Kocaman ve rengârenk şemsiyeleriyle sokağa gökkuşağı indirmiş gibiydi. Yanımdaki fotoğraf makinesini çıkarıp şemsiyelerin resmini çekmeye başladım. O, kendisinin de birkaç fotoğrafını çekmemi istedi. Olur, dedim, bana mail adresini yazarsan resimleri yollarım. Kimsede ne kalem ne kağıt vardı, biraz arandık. Çantamı açtım ve içinden o gün evden çıkarken çantaya attığım kitabı çıkardım. Şemsiyeci kitabın arka sayfasına e-posta  adresini yazarken birkaç fotoğraf daha çektim. Doğrusu ilginç fotoğraflar olmuştu; şiir kitabı okuyan renkli şemsiye satıcısı…

Adamdan ayrıldıktan sonra bu karşılaşmanın coşkusuyla gri havayı unuttum ve adamın e posta adresini yazdığı satırların altına şunları karaladım: 

şiiri gördüm

yağıyordu,

renkli bir şemsiye satıcısıyla

yolda.

Aradan aylar geçti, adamı unuttum, fotoğrafları yollamadım. Bir gün Özgecan için yapılan anmada gördüm onu, kalabalığın içinde dolaşıyor ve bu kez kadınlara düdük satıyordu. Fotoğrafları yollamadığımı hatırladım, içim ezildi, pişman oldu biraz. Sonra unuttum. Sanırım fotoğrafları da yer kaplıyor diye bilgisayardan da aklımdan da sildim.

…..

Metroyu bekliyorum. Biraz tenha gibi bugün. Önümden geçen adam dikkatimi çekiyor. Üstünde Facebook logosu ve bazı yazılar var, okumak için peşine takılıyorum. Adam fark edince açıklıyorum; “Okumaya çalışıyorum ne yazdığınızı…” ‘Facebook’un 14. yılı hayırlı olsun’ diyor yazı ve Türkiye haritası…O’nun için nasıl bir anlamı varsa. Bu sırada tren geliyor, acelece adamın fotoğrafını çekiyorum. Trenin kapısına yönelirken ‘fotoğrafınızı çektim arkadan’ diyorum, onay ister gibi. Onay veriyor ama biraz tereddütlü… ‘Ben de fotoğraf çekecek birini arıyordum.’ diyor, rica eder gibi. ‘Ama gidecekseniz…?’ Trenin kapısından ayağımı geri çekiyorum, ‘beklerim’ diyorum. Metronun Taksim yazısı altında birkaç fotoğrafını çekiyorum. O sırada bir sonraki tren geliyor, biniyoruz. ‘Bana telefonunuzu verirseniz size posta adresimi yazarım’ diyor. ‘Hayır, size telefonumu vermeyeceğim ama’ diyorum, çantamı karıştırırken, kağıt kalem çıkarıyorum. 'Buraya mail adresinizi yazarsanız'...diyerek çantada bulduğum banka dekontunu uzatıyorum. O dizlerinin üstüne çömelmiş mail adresini yazarken vagon sallanıyor, yolcuların gözleri bu tuhaf görünümlü adamla benim üzerimde gidip geliyor. Alt tireleri açıklayarak kağıdı bana uzatıyor ve yanımdan uzaklaşıyor. Ben kısa bir süre sonra ineceğim durağa gelip evin yolunu tutuyorum.

Eve yürürken bu küçülmüş adamı bir yerlerden hatırlar gibi olduğumu düşünüyorum. Ama nereden? Çantaya acelece tıktığım posta adresini çıkarıyorum. Bu el yazısı bana tanıdık geliyor. Adımlarım hızlanıyor, evin merdivenerini aceleyle çıkıyorum. Ayakkabılarımı çıkarmadan salona dalıyor ve kütüphanin raflarında kitabı arıyorum… Nerede, nerede.. Ah, işte buldum, kitabı nefes nefese açıp arka sayfasına bakıyorum; evet o, bu onun yazısı ve aynı eposta adresi! İçimde tuhaf bir mutluluk… O coşkuyla oturup telefondan fotoğrafları indiriyor ve gökkuşağı şemsiyecisine yolluyorum.

Adamın adı Feyman, kitabın adı 'Üstü Kalsın'

Şemsiye ve kitaplı fotoğrafları bulursam buraya ekleyeceğim ve Feyman'a yollayacağım.

buraya yazmaya başlayalı bir yıl oldu. Yıl boyunca yazdığım şiirlerin çoğunu dergiler 'yayımlanmamış'  şartı aradıkları için yayından kaldırdım. Bu sene ülkenin içinden geçtiği karanlık günleri yazmak, küçük olay ve örneklerle tarihi kayıt altına almak gibi bir düşüncem var. Bakalım ilerleyecek mi veya nasıl ilerleyecek..


günlük

20 Şubat 2016 

Ah, allah aşkına ‘hepimiz pisliğin ortasındayız, kanıksadık’ demek nasıl bir insanlık halidir? Evet, pislik diz boyu ve biz ne yapacağımızı bilemez durumdayız. Kendimizi çaresiz hissediyoruz. Yıllardır sustuklarımızı Uğur Mumcu’da, Bahriye Uçok’ta, Gonca Kuriş’te, Gezi'de, Hırant'ın ve Berkin’in  ölümünde avaz avaz bağırdık. Sesimiz kısıldı. İmzalar attık, kadınlar ölmesin dedik, Barış diye bas bas bağırıyoruz. Durmadan öldürülüyoruz, gaz atılıyoruz, tehdit ediliyoruz, işimizden oluyoruz, korkutuluyoruz. Çok pis ve zalim bir dönemden geçiyoruz. Örgütsüz ve şaşkınız. Ancak “bu pislikte boğulmaya mahkumuz” demek kendimize dair gelecek için  de umut vermediğimiz bir nokta değil mi? ‘Hepimiz pislendik ve bu iş böyle, n'palım’ demekle ‘bu solculardan hiç bir şey olmaz’ demek bence aynı derecede umutsuz. İnsana da hiç bir şey katmıyor. Annem, ‘ben cesaretimi susmak için kullanıyorum evladım' der. Bazılarımızın, susuyorsam da kendimin, susuşumda bir cesaret olduğuna inanmak istiyorum. Günler ve mücadele bitmedi. Ölmezsek, gelecek günlerde hepimize çok ihtiyaç olacak bu ülkede. Eminim hepimizin direneceği, insanı koruyacağı küçük alanlar vardır. Yolumuzun üstündeki çiçekçiye günaydın demek, apartman kapıcısının halini hatrını sormak, fırıncıya nasılsın demek (İsmail’ı tekmeleyen fırıncılara!) evet, bu kadar küçük ama cesaret isteyen, insana insanı hatırlatan şeyler ki yaşadığımız günlerde en çok  buna ihtiyacımız var. 

https://www.youtube.com/watch?v=KmzFDEu2RoA

pencereleri  akıyor yüksek binaların   

gecenin ortasına 

binalar boyası akmış kadınlar gibi nizamsız

pencerelerin ardından iki gözü iki çeşme ağlanmıyor  

Uzun ince bir yol gibi uzanıyor Saygon Nehri

Sisli kayıklarında titrek ışıklarıyla sessiz şehre

Havada eksiksiz bir hayat tadı

Beyaz keten takımlı adamlar Fransız aksanıyla İngilizce konuşuyor

‘Medeniyet’ geliyor insanın aklına!

İnce boyunlu zarif orientale kadınlar hep sakin, gülümsüyor

Sanki dünyanın merkezine pırıltılı bir akşam iniyor.

Gergin bakışlı bir Vietnamlı bozuyor havayı

Bir bisikletli ters yola sapıyor sanki

Sıcak terliyor aniden gece  

Yaşamaya koşuyor sokakları

Uzun boylu bir genç, Amerikalı

Duvarlar hep duvarlara çıkıyor, nafile 

Ele veren arkadaşı, karışık bir gönül işi

Sırtından bıçaklanacak,

Kan ketene dokunacak,

Az sonra

Bense aklımdan bir Chet Baker’la avutuyorum beklemeyi

Almost Blue bir gecede,

Az sonra

Dümdüz bir ova gibi pes etmiş kalbim

Susuz yazlar geçirmiş toprağını yırtan

Derin bir fay kırığını tadacak.

Ağlara düşecek haberin,

Az sonra          

Böyle geceler için

Birinin özür dilemesi gerek

Ama kim?  /  Gecenin Hikâyesi

Bu şiir ilk kez Varlık Dergisi'nde, Ağustos 2015 tarihinde, Rimbaud Akademisi'nde yayımlandı.  Sevgili küçük İskender benim dileğime uyarak şiirin adını içindekilere koydurmadı, içindekilerde şiirin adı yerine bir kar tanesi * yer aldı ve şiir sadece Elif mahlasıyla çıktı. Ben şimdi o kar tanesini k. İskender'e selam ve sevgiyle yolluyorum, o kar tanesi çoğalıyor ve sonsuz bir kar yağışı olarak şairin görebileceği tepelere usul usul yağıp duruyor. 15. 10.2020